W pracy długo, bo od rana świetlica, potem lekcje. Za oknami w pewnym momencie zaczęła się śnieżyca. Jak dobrze, ze byłam w ciepłej klasie i nie musiałam wychodzić na zewnątrz.
Pod koniec lekcji, chyba ze zmęczenia zapisałam podyktowane przez ucznia działanie i nie zorientowałam się, że to bzdury 😲 Na tablicy widniało napisane 28:6=26 r.2 Dzieciaki nie reagowały, ja po chwili się zorientowałam. Trochę się wystraszyłam, że coś jest ze mną nie tak, bo widziałam, że jest źle, ale nie wiedziałam przez moment jak z tego wybrnąć 😥No cóż. Powiedziałam dzieciom, że jestem dziś już bardzo zmęczona, wzięłam oddech i poprawiłam błąd. Masakra, pisać takie brednie...Starość czy co???
Wróciłam do domu, zjedliśmy obiad, wysłałam plan pracy w świetlicy w marcu, zalegałam z nim, termin przesłania był do wczoraj. No jednak jest coś chyba ze mną nie tak 😂
Potem popisałam trochę e-booka, odpisałam na jakiegoś maila służbowego na temat pierwszego dnia wiosny.
Wieczorem za namową mojego Szy pojechaliśmy na rekolekcje do św. Stanisława Kostki. To takie spotkanie zespołu, w którym śpiewamy z tamtejszym proboszczem, czyli znajomym księdzem z dawnych lat. Dla mnie ogromnym zaskoczeniem było, gdy ks. Krzysztof przywitał nas z uśmiechem, pamiętając nasze imiona. Wspominał, gdy się poznaliśmy w 1993 roku i w ówczesnej parafii On był tylko półtora roku. I nas pamiętał? Nasze imiona? No szok.
Nie chciało mi się tam jechać, bo byłam jakoś zmęczona po całym dniu w pracy. Jednak nie żałuję, było miło, spotkaliśmy się w okrojonym zespołowym składzie, porozmawialiśmy, zjedliśmy coś, a potem były rozważania przygotowane przez ks. Krzysztofa. Zdziwiliśmy się, że najpierw poczęstunek, a potem nauka. Ksiądz wyjaśnił, że jego dewizą jest: "Najpierw relacje, a potem sprawy ważne". Czyli najpierw trzeba było się poznać, a potem wysłuchać. Było o miłości, tej ludzkiej, naszej, po prostu i o miłości chrześcijańskiej, tej trudniejszej.
Dziś dzień pierwszy, jeszcze dwa przed nami.
I na dobranoc:
Święta prawda 😍
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz